Duurzaam leven: hoe blijf je gemotiveerd als mensen om je heen andere keuzes maken?

Klimaatverandering mag dan een vaststaand gegeven zijn: niet iedereen is onder de indruk van de mogelijkheid dat over een tijdje het halve land blank staat. Hoewel een hoop mensen beseffen dat we nu echt massaal de schouders er onder moeten zetten, hebben ook velen weinig zin hun gewoontes aan te passen. Hoe kijk ik daar tegenaan als iemand die elk flubbertje plastic scheidt, zowat alles tweedehands koopt en sinds twee jaar niet meer vliegt? Groen van jaloezie? Huilend met de pet op of doorgaand op ramkoers?

duurzaam leven motivatie

Doe jij maar, mij niet gezien!

Een kennis die in een winkel werkt, staat met een zongebruind gezicht te stralen achter de toonbank. ‘Heb je het lekker gehad?’ vraag ik terwijl ik mijn kop even binnen de deur steek. ‘Bali toch?’

‘Ja,’ zegt hij ‘was heerlijk! Echt een aanrader. Moet je ook eens heen!’

Hoewel ik mensen nimmer het gevoel wil geven dat ik hun niet duurzame keuzes afwijs, besluit ik op zijn woorden te reageren zoals het is: ‘Tsja, ik vlieg voorlopig niet meer.’

‘Oh?’ antwoordt hij verbaasd: ‘vanwege de vervuiling?’

‘Klopt,’ zeg ik

‘Maar dan ben je wel heel beperkt in waar je heen kan. Met de trein kom je niet tot aan Thailand’

‘Ja,’ reageer ik schouderophalend: ‘je komt wel wat minder ver, maar met de trein naar Engeland was ook heel leuk afgelopen zomer.’

Hij kijkt me aan met een blik van ‘je gaat je gang maar, maar mij niet gezien.’

Gekke Henkie

Ja, soms voel ik me wel eens Gekke Henkie. Als ik zie hoeveel mensen op regelmatige basis de halve wereld over vliegen, om de haverklap pakketjes met kleding laten bezorgen, dagelijks een grote lap vlees eten oftewel niet de moeite lijken te nemen om mee te helpen de klimaatverandering enigszins binnen de perken te houden (in de korte tijd dat we dit nog kunnen), dan zakt de moed mij wel eens in de schoenen. Hoe kan het nu dat ík mij druk maak over het stijgen van de zeespiegel, terwijl andere mensen dit ontkennen, negeren of gewoon hun schouders ophalen met het idee dat wat ze in hun eentje doen toch nutteloos is. Of zoals laatst iemand zei: ‘als ik water naar de zee ga dragen, stroomt de boel nog sneller over.’ Tsja…

Wat wil ik?

Op die momenten dat ik het gevoel heb als enige loop ‘in te leveren’ voor het maatschappelijk belang, probeer ik altijd even te denken: wat wil ik? Wil ik ermee stoppen? Wil ik ook naar Bali? Mijn kast volhangen met fast fashion of elke dag biefstuk van de grill? Het antwoord is nee, dat wil ik niet. Tuurlijk ben ik -net als bijna iedereen tegenwoordig- gek op reizen en uiteraard word ik wel eens hebberig als ik langs de etalage van de Zara loop, maar ik kies er voor om mijn behoeftes op een andere manier te voldoen die minder schade toebrengt aan het milieu. Dat houdt in dat ik mij mijn opties beperk. In een cultuur waar alles (op elk moment) moet schijnen te kunnen, is dat misschien raar, maar dat is dan maar zo. Ik word blij van een uurtje zwerfvuil rapen in het bos, net zoals een ander gelukkig wordt van er op los graaien bij de Drie Dwaze Dagen in de Bijenkorf. So be it. Dan maar Gekke Henkie

Sasja de Vos

Hey, ik ben Sasja (42) en ik woon in een poppenhuisje in de Amsterdamse Jordaan. Na jaren geen letter op papier te hebben gezet, heb ik sinds kort mijn oude liefde schrijven weer opgepakt. Voor De Verantwoorde Praktijken van Sasja de Vos blog ik me drie keer in de rondte over zaken waar mijn hart als een malle van gaat kloppen: duurzaamheid en sociaal betrokken leven. Hoewel ik zo duurzaam mogelijk probeer te leven, leef ik niet 100% verantwoord. Een beetje speelruimte moet er naar mijn mening wel zijn. Bewust leven, maar niet super streng.