Een hele eigen kledingstijl waar je elkaar zo lekker mee in een hokje kan stoppen heb ik eigenlijk nooit gehad. Ik hoorde nooit bij de kakkers met Burberry sokken en plooirokken. Ook niet bij de emo´s met zwarte lippenstift. Niet bij de alto’s met harembroeken en rasta haar. Okay, misschien een beetje bij de Disco’s met blauwe mascara, een mislukt permanentje en een getoupeerde lok. Ashamed, rare tijd die jaren 80. En net nu ik mijn midlife overleefd heb en de hokjesgeest ver achter me heb gelaten, heb ik ineens het label Vintage. Niet per se vanwege de retro looks, wel vanwege mijn eco principes. En I love it!

Foto: Vincent Boon

Before the flood

Al bijna twee jaar koop ik geen nieuwe kleding meer. Lingerie en sportkleding uitgesloten. Het begon allemaal met de docu ‘before the flood’ van Leonardo Di Caprio. Met open mond heb ik anderhalf uur aan de buis gekluisterd gezeten. Ik zag hoe wij als westerlingen de wereld aan het verwoesten waren met ons bizarre consumerende gedrag.  Met tranen in mijn ogen zette ik de TV uit. Nou ben ik een emotioneel type en krijg ik ook tranen bij de TVOH, maar dit was anders. Dit was ontsteltenis om wat we onze planeet aan doen. Dit was verdriet om hoe we mensen in lagelonenlanden uitbuiten. Dit was schaamte. Opnieuw. En die gaat verder dan mijn disco look of huilen bij de TVOH. Ik besloot tot mijn 50^e verjaardag geen nieuwe kleding meer te kopen.

Tweedehands

Secondhand werd minstens anderhalf jaar mijn motto. De tweedehands rokjes en jurkjes die ik score zijn allemaal even leuk en hebben een verhaal. Een verhaal dat ik er zelf bij fantaseer. Sommige van mijn rokjes hebben zakelijke deals gesloten. Mijn soulpijpbroeken zijn op festivals geweest. Mijn vintage jurkjes hebben in Parijs gewoond en mijn leren jasjes hebben achterop een motor gezeten. Hoe leuk is dat.

Naaisetjes

Minder leuk is dat ik niet altijd op de hoogte ben van de leeftijd van mijn nieuwe vriendinnen. Splitjes op leeftijd kunnen scheuren. Gelukkig zijn er altijd collega´s die naaisetjes in hun tas hebben als ik net even te diep buk om de stekker van mijn laptop in het stopcontact te doen. Dezelfde collega´s die mij er tijdens een meeting op wijzen dat ik niet mijn leesbril, maar mijn 3D bril van de vorige bioscoopavond uit mijn te grote vintage tas vis en op mijn neus zet. Dezelfde collega´s die mij er op attenderen dat een OV fiets super eco is, maar de ladder in mijn kousen niet heel representatief. Dezelfde collega´s die net zo blij zijn als ik als ik trots vertel dat ik twee paar Peter Kaisers op marktplaats heb gescoord, maar zich wel afvragen waarom ik één gouden en één zilveren pump aan heb getrokken. Some things never change. Disco of Vintage. En ik schaam me niet.

Manon van Leeuwen

Manon woont in de natuur aan het strand en is een vegan 50+ vintage shopper die al jaren probeert haar eco footprint drastisch te verkleinen. Dit gaat met vallen en opstaan. De aarde is in crisis en zij zo soms ook. Als zakenvrouw, moeder in een druk mannengezin, buitenmens en duurzaamheidsfreak probeert ze te voorkomen in een eco midlife te belanden. En dat lukt steeds beter. Ze besloot ZustainaBox op te richten en schrijft op een grappige manier over haar eco belevenissen op Manon Loves Life.nl. Zo hoopt ze het eco virus te verspreiden, dat vooral heel leuk is. Ze gelooft dat elke stap telt en niemand te klein is voor impact.

www.manonloveslife.nl