Iets voor 7 uur gaat mijn wekker. Ik spring vrolijk uit mijn bed. Tja…was dat maar zo. Gelogen. Sterker nog, ik lig minstens 3 minuten smoezen te bedenken waarom ik deze dag toch echt niet naar mijn werk kan en in bed moet blijven. Ik houd van mijn werk en van het leven, begrijp me niet verkeerd. Ik houd alleen voor 7 uur nog iets meer van slapen en van mijn bed. Mijn ochtendritueel is daarom strak gepland. In max 30 minuten moet ik de ochtendklus klaren en geknipt en geschoren de weg op. Toen de duurzame douchetimer zich vorige week aandiende, leek me dit een ultieme kwestie van ‘twee vliegen in één klap’.

Ik houd van een warm bed, maar nog meer van de hete stralen van een douche. Mijn badkamer is zo goed als plasticvrij. Een aantal van mijn ochtendrituelen zijn vanuit duurzaamheid al drastisch gewijzigd. Voor mijn eco hysterie knalde ik rustig de douche aan om het water lekker op temperatuur te laten komen. Ondertussen bestudeerde ik in de spiegel de treurige aanblik van mijn gevouwen 50+ hoofd en maakte de Botox rekensom nog een keer. Nu spring ik met lichte tegenzin onder de eerste koude stralen en draai mijn eco zandloper om. De diepe ademhalingsoefening die volgens mijn mindfulness coach zo belangrijk is om de dag ontspannen te beginnen, start spontaan. Een bijkomend voordeel is dat mijn spiegelbeeld behoorlijk opknapt van deze start van de dag.

De zandloper doet het vijf minuten. Tijdens de eerste minuut kou ik rillend op de plasticvrije tandenpoets tabletten, voor ik mijn bamboe tandenborstel in mijn mond stop. Ik plas heel milieu verantwoord in het doucheputje en zucht als het water eindelijk warm is. Opluchting alom. Nog 4 minuten te gaan voor mijn haren, het ontharen en mijn dagelijkse scrubritueel. Ruim een minuut per activiteit, dat zou moeten kunnen.

Mijn haar is best lang en ik kan me niet anders herinneren dan dat ik het elke dag was. Die gewoonte overboord gooien, ben ik nog niet aan toe. Het staat natuurlijk wel op mijn eco ´to do´. Net als het recept van de DIY droogshampoo van havermeel en het skippen van één douchebeurt per week. Ik krijg nu nog kippenvel bij de gedachte aan deze zaken. Nu moet eerst de shampoo en conditioner nog in 1,3 minuut in, en uit mijn haar. Ik wrijf dus driftig in mijn hippe, heerlijk geurende plasticvrije shampoo bars. Ze schuimen lang niet zo goed als dat spul uit die handige knijpflessen vol met microplastics. Ik smeer het in mijn haar en probeer te voorkomen dat de zeep tussen mijn handen uitglipt en door de douche stuitert. Dit herhaal ik met de conditioner bar. Ik kijk angstig naar de zandloper en ga snel over op het onthaar ritueel.

De waxbar is door mijn eco blik op de wereld ineens een guilty pleasure geworden. Op zaterdagochtend zelf aan de slag gaan met homemade suikerhars lijkt me geen goed idee. Een pannetje met gesmolten suiker op het gasfornuis, omdat ik zin heb in karamel is voor deze kluns al een uitdaging. Dat pannetje verplaatsen naar de badkamer om het hete spulletje op mijn lichaam te smeren en er weer af te trekken, lijkt me pijnlijk en onverstandig. Dus ga ik in 1,3 minuut aan de slag met een ouderwets ijzeren scheermes dat meer concentratie vraagt dan mijn roze vibrerende meisjesmes. Ik heb het weten te beperken tot twee pleisters op mijn kuiten de afgelopen maand.

Elke ochtend moet ik me bedwingen om scrub als ontbijt te eten onder de douche. Mijn homemade spulletje ruikt naar citroencake en erger, het smaakt ook zo. Dat is vrij logisch als je kokosolie mengt met suiker en geraspte citroenschil. Ik smeer en scrub in een enorm tempo, zet de douche iets heter, spoel alles van mijn lijf en zie de zandloper leeg lopen. Ik heb het gered en nog steeds trek. Trots stap ik de douche uit.

Het is vijf over zeven. Mijn doucheritueel zit erop. Vandaag ga ik op tijd komen. Want vandaag laat ik geen houten wattenstaafjes afbreken in mijn oor. Glij ik niet uit over de stukjes kokosvet die ik gebruik als body olie. Maak ik geen vlekken op mijn jurk met de te korrelige zelfgemaakte baking soda. Vandaag heb ik zelfs tijd voor een insta waardige smoothie bowl. Blij spring ik in mijn vintagejurkje. Dat is niet gelogen. Fijn zo’n douchetimer. Minstens twee vliegen in één klap!

Manon Loves Life

Manon van Leeuwen

Manon woont in de natuur aan het strand en is een vegan 50+ vintage shopper die al jaren probeert haar eco footprint drastisch te verkleinen. Dit gaat met vallen en opstaan. De aarde is in crisis en zij zo soms ook. Als zakenvrouw, moeder in een druk mannengezin, buitenmens en duurzaamheidsfreak probeert ze te voorkomen in een eco midlife te belanden. En dat lukt steeds beter. Ze besloot ZustainaBox op te richten en schrijft op een grappige manier over haar eco belevenissen op Manon Loves Life.nl. Zo hoopt ze het eco virus te verspreiden, dat vooral heel leuk is. Ze gelooft dat elke stap telt en niemand te klein is voor impact.

www.manonloveslife.nl