Groen moet je doen. Hoewel ik als blogger ondertussen een complete website heb volgekalkt met tips voor een duurzaam leven, zeg ik soms ook: en nu even niet! Want duurzaam leven is leuk, maar het moet ook leuk blijven wil je het een beetje volhouden. 

I ain’t no saint

Precies een jaar geleden ben ik gaan bloggen over duurzaam leven. Door enthousiaste stukjes te tikken over mijn strooptochten door kringloopwinkels, plastic vissen in de grachten en voedselreddingsacties bij supermarkten, wil ik lezers laten weten van: hé, als je dit doet, draag je iets positiefs bij aan het milieu!

Omdat ik ook via Facebook en Instagram de nodige tips het net op slinger, hebben mijn trouwe lezers ondertussen wel al hónderden, zo niet duizenden groene adviezen over zich uitgestrooid gekregen. Raadgevingen waarvan lezers misschien denken dat ik ze zelf allemaal nauwgezet naleef. Maar of dat zo is? Volg ik al mijn eigen tips? Do I practice what I preach? Eerlijk antwoord: ik doe mijn best, maar ik ben zeker geen groene heilige. Ook ik laat steken vallen.

Ik buk voor Anta Flu-wikkels

Want hoewel ik 90% van mijn kleding en inboedel tweedehands koop, al anderhalf jaar bewust niet vlieg, mijn gezicht reinig met herbruikbare wattenschijfjes, geen auto heb en nauwelijks een boswandeling maak zonder om de haverklap te bukken voor lege blikjes en Anta-Flu wikkels, doe ik ook dingen die níet goed zijn voor onze planeet. Om te beginnen: het eten van dierlijke producten. Hoewel ik met slechts één dag in de week vlees eten het begrip flexitariër behoorlijk oprek, ben ik nog heel ver weg van het vegan gebeuren. Zo begin ik elke dag met een grote bak yoghurt. En omdat mijn avondmaaltijd niet compleet is zonder toetje, gooi ik er dagelijks als afsluiter ook nog een schaaltje vla achteraan. Duurzaam verantwoord? Nee. Lekker? Ja.

Kiwi-amnesie

Wat ook totaal niet past in mijn duurzame levensstijl is dat ik relatief weinig biologische producten koop. Soms trap ik op een vrije zaterdag mijn fiets richting de boerenmarkt om wat onbespoten appels en tomaten in te slaan, maar als ik de week daarna andere verplichtingen heb en ik mijn biologische Elstars voor veel geld én in plastic verpakking bij Albert Heijn moet kopen, ben ik die enge gif-verhalen vaak plotsklaps vergeten. Oftewel ligt er even later een berg bespoten exemplaren op mijn fruitschaal te glimmen. Plus een viertal kiwi’s die nog aan het bekomen zijn van een gigantische jetlag na een reis vanuit het Nieuw-Zeelandse. Tsja, niet zoals mensen van mij zouden verwachten, maar het gebeurt wel.

Redden en weggooien

Ook al neem ik vaak mijn Dopper of koffiebeker mee als ik de deur uitga, soms kom ik toch thuis met iets van de afhaal-Thai in een plastic bakje. En hoewel ik boodschappenlijstjes maak op gebruikt papier en niks uitprint wat niet nodig is, koop ik toch elke week een paar tijdschriften. En ondanks dat ik regelmatig voedsel red via Too Good To Go of afprijs-acties van de supermarkt, belanden er geregeld wel eens wat spruiten of een halve zak spinazie in mijn pedaalemmer onder het mom van ‘geen zin meer of bedorven’. Consequent? Nee. Menselijk? Ja.

Off day? Geniet ervan!

Want hoe zeer ik ook probeer om door mijn dagelijkse keuzes en acties het milieu te ontzien: alles perfect doen, is onmogelijk. En eerlijk gezegd hoef ik dat ook niet van mezelf. Als ik alles foutloos zou willen doen, zou ik mezelf constant op mijn vingers moeten tikken en daar heb ik geen zin in. Ik doe al zóveel om een positief verschil te maken, dat ik af en toe best een off day mag hebben. En daar geniet ik dan ook van. Dus als ik onderweg zin heb in een frietje en dat zit in een plastic bakje dan is dat zo. Of als ik morgen de mooiste jas ooit tegenkom, terwijl ik met mezelf heb afgesproken geen nieuwe kleding meer te kopen, dan trek ik mijn pinpas en heb ik de volgende dag geen spijt.

Want duurzaam leven gaat naar mijn idee vooral om bewust zijn. Weet je beter, dan doe je beter. En een keer de ‘fout’ ingaan is alleen maar gezond. We zijn dan wel groen, maar geen aliens, toch?