Klappen in het vliegtuig tijdens de landing deden we toen we nog veel geld betaalden voor een ticket. We een krantje mee kregen van de stewardess en met 50 man naar één tv moesten kijken die het vaak niet deed. We uit verveling dan maar een pakje sigaretten weg paften aan boord en dus blij waren als de kist weer aan de grond stond en we naar buiten mochten. Vandaag betaal ik nog minder dan een retourtje Parijs met het OV, heb ik Wifi, frisse nicotine vrije airco, een vegan maaltijd en mijn eigen boardcomputer. Toch klap ik bij de landing.

Ik houd van onze planeet. Vooral van warmte, rust en natuur. Het liefst een combinatie van die drie in de meest pure vorm. En dus ga ik een paar keer per jaar op zoek naar zo´n plek op aarde. Ook al woon ik op een mooi eiland onder Rotterdam. Complete rust en prachtige natuur is er hier in overvloed. De warmte die ik zoek niet. Dus stap ik in het vliegtuig.

De dikke zonnestralen die onze planeet verwoesten zijn ook fijn

Ik houd van die dikke zonnestralen die op je huid branden, die factor 50 vereisen en je kippenvel bezorgen. Van die stralen die de aarde zo hard opwarmen dat je ook ´s avonds laat geen vest nodig hebt. Van die stralen die de wereld een andere kleur geven en mensen in de relax modus dwingen omdat het voor stress te warm is. Die stralen die nu ook onze planeet verwoesten. De aarde is in crisis en ik zo langzamerhand ook. Ik vlieg voor de laatste keer naar huis. Dus klap ik als we landen.

Mijn bomenquota om CO2 te compenseren heeft te veel nullen

Hardop zeggen dat ik zo enorm genoten heb van de aanhoudende droogte en warmte van onze Hollandse zomer durf ik eigenlijk niet. Maar genieten doe ik wel. Ook al weet ik dat klimaatverandering verder gaat dan een lange zomer BBQen en mijn regenjas aan de kapstok laten hangen. Hardop zeggen dat ik ooit drie jaar stewardess ben geweest bij de KLM en geen enkele boom terug heb geplant, durf ik eigenlijk ook niet. En genieten deed ik toen ook. Maar nu weet ik dat we per persoon 10.000 bomen moeten terug planten voor een retourtje Bali om al die CO2 weer op te vangen. Mijn bomenquota is ontelbaar geworden. Dus klap ik als we landen en niet omdat ik zo trots ben op de piloot, maar omdat ik voorlopig bewust afscheid neem van de vliegwereld.

We ruilen het vliegtuig in voor de fiets

Op de luchthaven zie ik al die mensen als mieren in een mierenhoop naar hun gate rennen. Ik zie het tegenovergestelde van warmte, rust en natuur. Ik zie stress, drukte en overal koffers op de band. Koffers vol met spullen ver hier vandaan die zo leuk zijn om mee naar huis te nemen, maar eigenlijk niemand op zit te wachten. Ik zie vliegtuigen achter elkaar aan taxiën alsof het een file op de A2 is. Ik doe net alsof het hier niet leuk is en praat mezelf moed in. En over 5 jaar zijn er vast elektrische vliegtuigen of vliegtuigen op waterstof houd ik me voor. Toch ben ik blij dat ik klapte tijdens de landing. En niet omdat ik trots ben op de piloot, maar op al die mensen die het vliegtuig een tijdje inruilen voor de fiets, trein of elektrische auto. Ik klap voor de natuur.

Manon van Leeuwen

Manon woont in de natuur aan het strand en is een vegan 50+ vintage shopper die al jaren probeert haar eco footprint drastisch te verkleinen. Dit gaat met vallen en opstaan. De aarde is in crisis en zij zo soms ook. Als zakenvrouw, moeder in een druk mannengezin, buitenmens en duurzaamheidsfreak probeert ze te voorkomen in een eco midlife te belanden. En dat lukt steeds beter. Ze besloot ZustainaBox op te richten en schrijft op een grappige manier over haar eco belevenissen op Manon Loves Life.nl. Zo hoopt ze het eco virus te verspreiden, dat vooral heel leuk is. Ze gelooft dat elke stap telt en niemand te klein is voor impact.

www.manonloveslife.nl