De donkere dagen voor kerst zijn niet per se mijn lievelings. Ik gedij een stuk beter in de warmte met lange zwoele zomeravonden in de tuin. Bij voorkeur in fladderende zomerjurkjes en koude witte wijn. Toch houd ik ook van deze maanden met overal lichtjes, de warmte van vuurtjes en van het samen zijn. En van dikke sokken met warme glühwein. Ik houd van de nostalgische muziek waar je tranen van in je ogen krijgt en van de dozen met oude kerstversiering. Ik houd van mijn verjaardag in januari, ook al ben ik dan echt een 50 plusser. Ik houd van rituelen en van feest. En daar horen kadootjes bij. Het liefst zo veel mogelijk. Ingepakt in glimmend papier met gouden ballen en een roze strik er om heen. Ik houd van het leven groots vieren. Ik kijk en zeg dan niets. Ik geniet.

De CO2 uitstoot van kadootjes is enorm

Kadootjes geven en krijgen. Het is voor mij allebei een feest. Tot ik in mijn eco-crisis terecht kwam. De impact van spullen op ons milieu, natuur en klimaat is enorm. Kadootjes ontvangen is best heel moeilijk geworden. Ik omhels iedereen die de moeite heeft genomen een kadootje voor mij uit te zoeken. Want dat is lief, heel lief. Maar bij het zien van elk presentje vliegen de CO2 cijfers door mijn hoofd. Bij het los scheuren van het inpakpapier denk ik aan het feit dat er elke minuut een bos ter grootte van 40 voetbalvelden wordt gekapt, echt elke minuut. Bij de heerlijke pot bodylotion zie ik zielige orang-oetangs die hun bos en moeder kwijt zijn omdat er palmolie voor mijn kadootje nodig was. Ik zie hoe de 16 grootste vrachtschepen op aarde kadootjes naar de andere kant van de wereld vervoeren en daarbij net zoveel CO2 uitstoten als alle auto’s op aarde bij elkaar. Ik zie kinderhandjes in Indonesië die uren hebben geklust aan die leuke sjaal die ik krijg. Kinderhandjes die ook vol met eczeem zitten omdat de kleurstoffen van onze kleding hun rivieren zo ernstig hebben vergiftigd. Mijn ecorexia neemt grote vormen aan. Ik kijk en zeg dan niets. Ik houd van het leven groots vieren. Maar ik maak me wel zorgen.

Duurzame DIY (Do It Yourself) presentjes is lief

Langzaam dringt het tot iedereen door dat je mij niet meer blij maakt met spullen. Voorzichtig laat ik ook af en toe vallen dat een bloemetje ook echt niet hoeft. En dat ik de kadootjes uit de eco-shops ook niet altijd nodig heb. Doppers heb ik ondertussen in alle kleuren, keepcups ook. Ik kan bijna mijn eigen Lush winkel beginnen en heb voor een half jaar bamboe tandenborstels in huis. De dooddoener ‘neem jezelf mee,  dat is mijn grootste cadeau’ probeer ik nieuw leven in te blazen en te laten landen. Vrienden die de moeite nemen zich te verdiepen in mijn eco lifestyle komen tegenwoordig met de meest fantastische creaties aan. Ingepakt in oude kranten met een vintage strik. Een Pinterest account heeft ze geïnspireerd tot de eco DIY presentjes. En ook al houd ik niet van borduursels van Etsy, vind ik de zelfgemaakte douchegel in een gerecyclede jampot niet heel lekker ruiken, is de door de vleeseter meegebrachte vegan bananencake net iets te nat. Ik kijk en zeg dan niets. Ik houd van het leven groots vieren en van mijn vrienden. En ik geniet

Worstel je zelf met het samenstellen van je verlanglijstje of weet je niet waar je je vrienden eco-proof blij mee kan maken? Kijk dan eens op mijn blog: ‘ Eco presentjes, mijn duurzame top 10’

Manon van Leeuwen

Manon woont in de natuur aan het strand en is een vegan 50+ vintage shopper die al jaren probeert haar eco footprint drastisch te verkleinen. Dit gaat met vallen en opstaan. De aarde is in crisis en zij zo soms ook. Als zakenvrouw, moeder in een druk mannengezin, buitenmens en duurzaamheidsfreak probeert ze te voorkomen in een eco midlife te belanden. En dat lukt steeds beter. Ze besloot ZustainaBox op te richten en schrijft op een grappige manier over haar eco belevenissen op Manon Loves Life.nl. Zo hoopt ze het eco virus te verspreiden, dat vooral heel leuk is. Ze gelooft dat elke stap telt en niemand te klein is voor impact.

www.manonloveslife.nl